Like a star

Time to update?
Time to update?

Well.. maybe it is time to update..
And because some prefer me to do it in Dutch, -sigh- oh well.. I guess I could do that. Only once, though. Only once! Remember that..

-couch, couch- Okay.. hier gaan we dan. Nederlands, goed. I can do this. Aaah, maybe not. Gonna try it anyway. -knop omdraaien- Hé, Nederlands. Goed, let niet op een paar engelse woordjes ertussen door, dat is gewoon iets wat ik echt niet kan verhelpen, sorry 0:-)

De volgende keer zal ik iets meer vertellen over mij, ik en mezelf. Maar nu, nog één verhaaltje voor het slapengaan. Hier gaat 'ie dan..
Ken je dat gevoel wel eens? Dat je leven je zo tegen zit, dan je gewoon even wenst dat je er niet bent? Onzichtbaar bent? Of misschien zelfs wel dood O_o Een man, genaamd Guy, zit in hetzelfde schuitje. Zijn leven is vergelijkbaar met een prullenbak. Je gooit er vanalles in en hebt geen idee waar het precies terrecht komt..
Guy is getrouwd, met Marja (sorry for the Marja's under ons), een bazige, chagarijnige, bemoeial. Hoe kwam het dat Guy dan met haar is getrouwd, hoor ik je vragen. Nou, dat weet hij dus zelf ook niet...
Ze wonen in een ontiegelijk klein appartementje in een flat. Het is er oud, verlaten en geen licht dat het er nog doet. En alsof dat nog niets is, zijn werk is ook een mess. Als één van de weinigen komt Guy wel optijd aan op zijn grijze, miniscule kantoortje. Tja, een betere baan kan hij gewoon niet krijgen. (doe dus allemaal je best op school, net als ik *ahum*)
Het begon allemaal met die ene dag toen er een dikke, vette rekening op de mat viel. Waar die van was? Alleen Marja scheen het te weten, maar zoals gewoonlijk was dat 'niet zijn zaak'.
Guy streek met zijn hand door zijn haren. Wat nu? Met zijn minimun-der-minimum-loon kon hij deze dikke, vette rekening zeker niet betalen. Maar Marja schreeuwde alleen maar dat hij zijn oude barrel eens moest verkopen. Niet dat hij er waarschijnlijk veel voor zou krijgen, maar het ding bracht alleen maar moeilijkheden door de reparaties.
Guy zuchtte en staarde naar zijn knalrode Fiat Panda. Waarom was dit zijn leven? Waarom kon hij niet even iemand anders zijn? Voor maar heel even.. Toch was er een klein lichtpuntje. Guy zou overmorgen naar Utrecht gaan, voor een beurs. Tja, het is niet een groot lichtpuntje. En toch zou hij ervan genieten als een klein kind.
Die avond nog zette hij zijn auto, als je het een auto kan noemen dan, te koop op ... een site. En tot zijn verbazing zag hij de volgende ochtend dat er iemand wel wilde betalen voor het roestige, stuk ijzer. En hij maakte gelijk een afspraak. Die avond zou Meneer v. Erlossing langskomen om hem op te halen en te betalen.
De sterren verschenen één voor één. Lichtpuntjes die af en toe groot waren en dan weer klein. Net als mijn leven, dacht Guy. Hij staarde naar de hemel en verbeelde zich dat hij net één van hen was, een ster. Hij zou mensen de weg wijzen als ze waren verdwaald. Hij zou de rechterhand zijn van een zeeman. Eenzaam zwevend, voor altijd, en toch deel zijn van één geheel.
Guy zuchtte toen hij een stem hoorde. 'Goedenavond. Bent u Guy, de verkoper van die auto?' Een meneer in een half lange, bruine jas wees naar de ouda Fiat. Guy knikte. 'Dat klopt.' zei hij zacht, terwijl hij zich losscheurdde van al zijn verlangens. Guy haalde de sleutel uit zijn jaszak. De man pakte hem aan. Samen liepen ze naar de auto die al sinds zijn studententijd van Guy was geweest.
Hij gaf een paar instructies en wat uitleg over de auto. De man leek helemaal gelukkig met de auto, ookal leek het alsof het ding elk moment uitelkaar kon ploffen.
De man gaf Guy het geld. 'Nou, bedankt. Dan ga ik er maar eens vandoor.' zei hij. 'Veel plezier ermee.' zei Guy wat droevig, terwijl hij het portier dichtgooide. Zoals hij dat altijd had gedaan. Hij liep naar de ingang van de flat, toen hij de motor hoorde starten. De man draaide het raampje open. 'Geen zorgen, u zult er geen spijt van krijgen!' riep hij. Guy draaide zich om en keek toe hoe de rode auto met een brommende motor door de smalle straten reed en verdween in de verte. Er was iets merkwaardigs aan die man. Iets wat Guy niet kon beschrijven. Het was alsof de man zijn hele toekomst had uitgestippeld en Guy zo kon vertellen dat hij er goed aan deed, zijn auto te verkopen. Ach, hij zou er wel nooit achterkomen. Daar was zijn leven veel te simpel voor. Guy ging gelijk slapen en richtte zich maar op morgen, de beurs.
Ja, die morgen stond hij vroeg op, om het ochtend humeur van Marja te ontlopen. Hij wilde net vertrekken toen Guy de ochtendkrant op de mat zag liggen. Hij pakte hem en rolde hem op. Die nam hij maar eens even mee, dan verveelde hij zich in ieder geval niet in de trein.
En toen zat hij daar, opweg naar de beurs in een oude, schommelde coupé. Er zaten slechts een paar mensen in die coupé. Een oude vrouw en iemand die waarschijnlijk een student was. Guy pakte de plaatselijke ochtendkrant uit zijn zak en rolde hem open. De voorpagina, altijd het interessantst. Guy las de kop: 'Dood door eigenschuld?' En bekeek toen de foto. Opeens gingen zijn ogen wijdopen staan. Op de foto zag Guy een aantal politie agenten en.. een rode Fiat Panda. Zíjn rode Fiat Panda! Vluchtig las Guy het bericht door. 'Gevaar op de weg.. Gewoonweg een te oude auto.. Bestuurder opslag dood.. Guy Manson..'
En toen gebeurde het. Guy was versteend. Zo versteend dat hij niet alleen zijn station miste, maar dat hij ook even geen adem kon halen. Hij.. hij.. was dood? De auto stond nog onder zijn naam. Zíjn auto! Hij.. bestond niet meer. Even wilde hij flauwvallen, maar voor de zekerheid las hij het bericht nog eens door. Dat was toch echt zíjn naam.
Pas nadat zijn trien drie stations voorbij Utrecht was, begon Guy het goede hiervan in te zien. Nu hij 'dood' was, was hij eigenlijk eindelijk vrij. Eindelijk een ster! Eenzaam..
Hij sprong een gat in de lucht en riep: 'Ik ben een ster!'
De oude vrouw keek hem vreemd aan. De student echter, knikte goedkeurend.
Wat Guy toen deed? Hij stapte uit de trein, zuchtte diep en besloot een nieuw leven. Door te liften reisde hij naar Zweden. Daar begon hij een nieuw leven, genoot ervan en kocht een nieuwe, rode, Fiat Panda. Geen grijs kantoor, geen Marja. Hij was eindelijk vrij.
En hij had geen zorgen, geen spijt..

Inevitable Truth

Hello, faithful friends :)
Ah, I love those moments. The moments when my creative mind takes control..
Hmm.. yeah, sometimes I just lay down on my cosy, soft bed, and I begin to think. I have this notebook where I write all my (mostly short) stories down. It's very fun to read it sometimes, when I'm bored or something...
Oh, look at this. This is a story that just popped into my head. So, I wrote it down, at february 7, to be accurate ;) It's kinda.. harsh.. Well, you'll find out :P

She sighed.
'What a day.' she said as she sat down and looked at me.
'How was yours?'
I was so busy with my thoughts, that I barely heard her question.
'What is it?'
I looked in her eyes. I can't believe I did it, I still can't believe it. How could I have possibly done that to her? After all those years. I couldn't keep it a secret. My heart would burn from the desire to tell someone. Maybe I should just say it? Would she understand?
'Chris, what's wrong?' she asked, as she lay her hand on my shoulder.
I felt her small hand. The one I used to hold, the one I used to kiss. Will it ever be the same?
'There's nothing. I'm sorry, I'm just tired. I couldn't sleep the whole night.'
She smiled. 'I don't blame you. All those exams we need to study. Sometimes it's just too much. I guess that's way college goes. How about some tea?' she walked to the small kitchen.
I couldn't watch her, not anymore. It was just too painful.
'No, thanks. I'd better go and study those exams. I would rather survive college than study to death.'
I heard her cute laugh as I walked to to door.
'I'll make sure you'll survive.' she said with a grin.
I walked out the door. I need some time alone, to think about things. And as I was in my room, I started to think.
I loved her. And I didn't want to lose her. I was so confused. How did this happen, why did it happen? Why couldn't I just turn back time, or pretend that it never happend?
Someone knocked on my door. Two green eyes, with golden patches, stared at me. Her long, brown hair covered her shoulders.
'Chris?'
she said as she sat down next to me, on the bed. Somehow this didn't feel right. I had a strange feeling aobut this. I looked at my feet. I couldn't face her.
'What's wrong with you? You've been... so sad lately. YOu act like you've done something wrong.'
How did she know that? She answered my question.
'We've been together for three years now. I can tell. That look in your eyes.. You did something wrong, didn't you? Did you mess up something?'
I sighed. I couldn't keep this for myself. She would find out sooner or later.
'Oh, come on. Tell me. It's not like you cheated on me or something, right?'
My heart was frozen. She said it. There was no way out.
'Oh, my ...'
She stood up and looked at me. The tears in her eyes.
'You...'
'Susan, I..'
'You cheated on me. I can't believe it. You cheated on me!'
I grabbed her hands.
'I'm sorry...'
'For how long?'
The tears streamed down her cheeks.
'Susan.'
I tried to calm her down.
'I'm sorry. Now that I look at you, I can't believe I did that. I love you, you know that. Right?'
I let go of her hands. She slowely nodded no, as she did a few steps backwards. Then she ran away.
'Susan!' I screamed.
I would never see her again...